گل شادی بچین و بعد برو
ایكه زهر تو سوخت جانم را لحظه ای هم باین بهانه بمان

صبر كن ، صبر كن ز باغ دلم تا ببینی چگونه میمیرم وقت رفتن كنار خانه بمان بی تو هرگز دگر نمیخندم چشم من كور ، عاشقت بودم

بعد از این میگریزم از هستی
بجهان نیز دل نمیبندم چكنم رسم عاشقی اینست گر چه من لحظه ای نیاسودم من بجا مانده ای كه و تنهاتو گذشتی چه ساده زانچه كه بوددر كفم غیر نیش خاری نیست

راستی را چنان نسیم سحرشاخه ای را نچیده میبینم بوفای گل اعتباری نیست پر شدم ، پر ز اتنظار شدم

وای بر من ، چرا ندانستم هر رگم جوی خون هستی شدتازه شد ، رشگ چشمه ساران شد

سبز گشتم ، زنو جوانه زدم كاسه خشك چشمهایم بازدلی افسرده ، روشنی جوید ؟

تو كه بودی ؟ كه شوره زاره دلم یا زشبهای تیره ، آخر ماه شوره زاری كه گل در آن روید ؟تو سراپا شكوفه ، من پاییز

راستی را شنیده بودی هیچتنت از شوق و آرزو لبریزدر شب قلب من ، طلیعه ی روز

در رگت خون زندگی جاری از كجا آمدی ؟ كه چشم تو شد در نگاهت شراب هستی سوزنغمه هایی شكسته دردل ساز

تو كه بودی ؟ همه بهار ، بهاراشگ سردی چكیده بر سر خاك